تعیین و مقایسه ی توزیع فراوانی آنتی ژن های hladr۱-۷ در انواع بیماری لیکن پلان دهانی به روش pcr

مقدمه: لیکن پلان بیماری مزمن پوستی- مخاطی است که اتیولوژی و پاتوژنز نامشخصی داشته و امروزه اختلالات ایمنی (هومورال، سلولی) و عوامل ژنتیک از جمله hla ، در پاتوژنز آن مطرح می باشند. مطالعه ی حاضر جهت تعیین و مقایسه ی توزیع فراوانی آنتی ‎ ژن های hladr1-7 در انواع بیماری لیکن پلان دهانی طراحی گردید . مواد و روش ها: مطالعه ی حاضر مطالعه ای مورد- شاهدی بوده و بر روی 66بیمار دارای لیکن پلان، از اردیبهشت 1387 تا مرداد 1388 انجام گرفت. نمونه ها در 6گروه 11تایی مورد بررسی قرار گرفتند. بعد از تایید تشخیص بیماران به روش بالینی و پاتولوژی، جهت بررسی وجود انواع آنتی ژن hladr 1-7 به روش pcr از هر کدام از افراد، یک نمونه ی خون کامل تهیه شد. آنالیز اطلاعات با استفاده از آزمون های آماری کای دو و t-test و نیز آزمون های کوکران و مک نمار انجام شد . (05/0= α ) یافته ها: بین فراوانی وجود hladr2 ، با بیشترین فراوانی در شکل بولوز و کم ترین فراوانی در شکل پلاک تفاوت معنی دار وجود داشت. بین فراوانی وجود hladr3 نیز تفاوت معنی دار دیده شد، به طوری که بیشترین آن در نوع پاپولر و کم ترین آن در اشکال رتیکولر و بولوز بود و در شکل پلاک نیز با اختلاف معنی دار بیشتر از اشکال رتیکولر و بولوز به نظر رسید. تفاوت معنی داری نیز بین فراوانی وجود hladr4 با بیشترین آن در شکل اروزیو و کم ترین آن در نوع پاپولر وجود داشت  و در انواع رتیکولر و اریتماتوز بیشتر از نوع پاپولر بود. از طرف دیگر بین فراوانی وجود آنتی ژن hladr7 در اشکال مختلف لیکن پلان با بیشترین آن در شکل پلاک و کم ترین آن در شکل بولوز تفاوت معنی دار وجود داشت  که در انواع رتیکولر و اریتماتوز  و پاپولر کمتر از شکل پلاک بود . نتیجه گیری: با توجه به محدودیت های این مطالعه، بین فراوانی وجود بعضی از انواع آنتی ژن hladr در اشکال مختلف لیکن پلان دهانی تفاوت معنی دار مشاهده گردید واحتمال تأثیر وجود این آنتی ژن ها در بروز برخی از اشکال لیکن پلان میرود. نیاز به بررسی های بیشتر توصیه می شود.